پیوندهای مفید
اخبار و اعلانات
آمار
| تعداد نشریات | 43 |
| تعداد شماره‌ها | 1,652 |
| تعداد مقالات | 13,423 |
| تعداد مشاهده مقاله | 30,843,371 |
| تعداد دریافت فایل اصل مقاله | 12,141,311 |
ارزیابی اثرات متقابل ارزشهای میراث محیطی رودخانۀ زایندهرود شهر اصفهان و کیفیت زندگی ساکنان پیرامون آن | ||
| برنامه ریزی فضایی | ||
| مقاله 5، دوره 13، شماره 1 - شماره پیاپی 48، خرداد 1402، صفحه 65-96 اصل مقاله (1.51 M) | ||
| نوع مقاله: مقاله پژوهشی | ||
| شناسه دیجیتال (DOI): 10.22108/sppl.2023.137282.1717 | ||
| نویسندگان | ||
| نرگس سلطانی1؛ پروین پرتوی* 2؛ داریوش مرادی چادگانی3 | ||
| 1دانشجوی دکتری شهرسازی، گروه شهرسازی، دانشکدۀ معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر، تهران، ایران | ||
| 2استاد، گروه شهرسازی، دانشکدۀ معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر، تهران، ایران | ||
| 3استادیار، گروه شهرسازی، دانشکدۀ معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان، ایران | ||
| چکیده | ||
| موضوع میراث فرهنگی-محیط طبیعی یکی از موضوعات مهم در برنامهریزی شهری و ارتقا کیفیت زندگی شهری نیز یکی از هدف‌های مهم برنامهریزی شهری است. همچنین، منابع متعدّدی دربارۀ کیفیت زندگی در اسناد میراث فرهنگی درقالب گزارشهای علمی و عملیاتی وجود دارد؛ ولی هنوز ارتباط بین کیفیت زندگی و محیط‌های میراثی به‌صراحت بیان نشده است. یکی از این میراث محیطی-طبیعی (فرهنگی) رودخانه‌های شهری است که محل پیوند مردم، شهر و طبیعت است؛ اما در بیشتر پژوهش‌ها به این میراث توجهی نشده است. با نادیده‌گرفتن ارزشهای میراثی رودخانۀ زایندهرود (Zayandehrud River) در شهر اصفهان ضمن محرومکردن شهروندان از قابلیتهای بالقوه و بالفعل، باعث ایجاد مخاطره‌های طبیعی و انسانی (خشکسالی) شده است؛ این درحالی است که ارزشهای رودخانه با برنامهریزی شهری به مناطق پیرامونش کمک می‌کند تا شهروندان در راستای ارتقا کیفیت زندگی همراه با کاهش خطر‌های بالقوه، نهایت استفاده را از رودخانه کنند. هدف از پژوهش حاضر توصیف ارزشهای میراث محیط طبیعی رودخانۀ زایندهرود شهر اصفهان، توصیف مؤلفههای کیفیت زندگی ساکنان پیرامون آن و تأکید بر اهمیت و میزان ارتباط ارزشهای میراث محیط طبیعی رودخانۀ زایندهرود بر ابعاد کیفیت زندگی ساکنان (بهعنوان ذینفعان کلیدی) (Key stakeholders) پیرامون آن است. پژوهش حاضر کاربردی و برپایۀ شیوه کمّی و کیفی است. داده‌ها براساس مطالعات اسنادی، میدانی و پیمایش گردآوری و از ابزارهای مشاهده و پرسشنامۀ ساختاریافته نیز استفاده شده است. در تحلیل داده‌ها در کنار تحلیل‌های کمّی چون آزمون فریدمن و تحلیل عاملی تأییدی از تحلیل متون بهره گرفته شده است. نتایج نشان داد که ارزشهای میراث محیط طبیعی رودخانۀ زایندهرود بر ابعاد کیفیت زندگی ساکنان پیرامونش تأثیر بسزایی دارد که ارزشهای میراثی آن شامل سه دستۀ «محیطی، ادراکی، احساسی»، «تاریخی، فرهنگی، اجتماعی» و «کاربردی (کاربستی)» و کیفیت زندگی ساکنان آن نیز شامل شش بُعد سیاسی و مدیریتی، اقتصادی، تاریخی، اجتماعی، کالبدی و زیستمحیطی است که هریک شامل چند مؤلفه و نشانگر است. | ||
| کلیدواژه‌ها | ||
| میراث فرهنگی و محیط طبیعی؛ کیفیت زندگی؛ رودخانۀ زایندهرود؛ شهر اصفهان؛ تحلیل عاملی تأییدی | ||
| اصل مقاله | ||
|
مقدمه پیشینۀ پژوهش مبانی نظری پژوهش توصیف و بیان انگاشت میراث و ماهیت تفسیری آن توصیف و ردیابی انگاشت کیفیت زندگی در میراث محیط طبیعی روش‌شناسی پژوهش
در این پژوهش اعتبار درونی (روایی) و صحت الگوی نظری با بررسی پیشینۀ موضوع دربارۀ ارزشهای رودخانه، ابعاد کیفیت زندگی و با بازدیدهای میدانی از نمونۀ موردی، کنترل شده است که این موضوع در چند مرحله با استادان و نیز متخصصان بررسی، اصلاح و تکمیل شد. اعتبار بیرونی (پایایی) دربارۀ ارزشهای میراثی رودخانه با پیمایش پیش‌آزمون (Pre Test) صورت گرفته است. افزون بر این، پایایی پرسشنامه و نتایج تحلیل دادههای کمّی با آمار استنباطی بررسی شده است.
شناسایی ارزشهای میراثی رودخانۀ زایندهرود و نشانگرهای کیفیت زندگی ساکنان پیرامون آن در تمام این بازبینی‌ها و دسته‌بندی ارزشهای میراث طبیعی و فرهنگی به‌ویژه در رودخانه‌های شهری، دستۀ نخست کالبد، محیط طبیعی و مصنوع رودخانه‌هاست که با تفاوت‌هایی که در خود دارند، باعث ادراک متفاوت افراد می‌شوند. در دستۀ دوم حضور انسان و فعالیتهای آن با این میراث قرار دارد که ارزشهای فرهنگی و تاریخی دارند و بیشتر مستلزم کاربرد و استفاده برای بسیاری از فعالیت‌ها و رفتارهای اجتماعی و انسانی هستند. سپس دستۀ سوم، ارزشهای کاربردی (کاربستی) رودخانه‌هاست که بیشتر ماهیت اقتصادی، آموزشی، سیاسی و مدیریتی دارند که افزون‌بر نقش اقتصادی آن بر نقش مهم آموزش اجتماع‌محوری رودخانه و برنامه‌هایی برای مدیریت شهری میراث و پایدار آن تأکید دارند. انگاشت میراث فرهنگی و طبیعی، ارزشهای ملموس (مادی) و غیر‌ملموس(غیرمادی) دارد که این ارزشها در ارتقا مؤلفههای عینی و ذهنی کیفیت زندگی شهری نقش بسزایی دارند. میراث فرهنگی–محیط طبیعی شهر با‌ارزش‌ترین فضاها هستند که با فرآیند‌ها و ویژگی‌های چند عملکردی خود پایداری و ارتقا کیفیت زندگی را تضمین میکنند. واکاوی و سنجش شاخص‌ها و سنجههای میراث محیط طبیعی و کیفیت زندگی رودخانۀ زایندهرود شناسایی ذینفعان کلیدی درگیر میراث محیط طبیعی و کیفیت زندگی رودخانۀ زایندهرود پالایش و تدقیق ارزشهای میراثی رودخانۀ زایندهرود و نشانگرهای کیفیت زندگی ساکنان پیرامون آن از‌بین نشانگرهای ارزشهای میراثی رودخانه، معماری پل‌های تاریخی، معنی‌بخشی (تجربه‌های معنوی، پیوند مردم با رودخانه، آرامش روح)، هویت مکانی (بخشی از هویت طبیعی شهر)، نظم و شگفتی بصری (دیدهای پی‌در‌پی جذاب درطول مسیر رودخانه) و قدمت بیشترین امتیاز را دارند که شامل دستۀ ارزشهای محیطی و ادراکی و احساسی می‌شوند. همچنین، از‌بین نشانگرهای کیفیت زندگی ساکنان پیرامون رودخانۀ زایندهرود، جاذبههای گردشگری طبیعی رودخانه (باغ پرندگان و پارک ناژوان و ...)، پارکها و فضای سبز عمومی حاشیۀ رودخانه، گردشگری فعالیتهای متنوع کناره رود، مادی‌های اصفهان، هویت طبیعی شهر، امکان حضور شهروندان و گردشگران، مالکیت عمومی، سرمایه‌گذاری‌های حاشیۀ رودخانه و پیوند رودخانه با شهر (انسجام کالبدی محله‌های همجوار) بیشترین امتیاز را ازنظر متخصصان دارند. همچنین، براساس محاسبۀ امتیاز حاصل از آزمون فریدمن نشانگرهای 1 تا 18 ارزشهای میراث رودخانۀ زایندهرود و نشانگرهای 1 تا 30 ابعاد کیفیت زندگی امتیاز چشمگیری (محاسبۀ حد وسط امتیازها) را کسب کردند. درقیاس با پیشینۀ موضوع و مبانی نظری حاصل از متون و مستندات، ارزشهای میراثی رودخانۀ زایندهرود و ابعاد کیفیت زندگی ساکنان پیرامونش براساس نظر متخصصان سازمانهای ذی‌نفعِ کلیدی استنتاج شد. یافته‌ها نشان داد که ارزشهای ادراکی، احساسی و محیطی مهم‌ترین ارزش میراثی رودخانۀ زایندهرود است که معماری و قدمت پل‌های تاریخی آن و ویژگی‌های زیستمحیطی مهم‌ترین ارزش میراثی در رودخانۀ زایندهرود است که گردشگری، پارکها، جاذبههای طبیعی و مادی‌های منشعب از زایندهرود از مهم‌ترین ابعاد کیفیت زندگی ساکنان پیرامون این رود هستند؛ از این رو ازنظر متخصصان درگیر در برنامهریزی شهری رودخانۀ زایندهرود، توجه به این ارزشها و ابعاد کیفیت زندگی بهعنوان یک میراث محیط طبیعی ضرورت دارد. بارعاملی میزان شدت ارتباط میان هریک از ابعاد کیفیت زندگی و ارزشهای میراث را در فرآیند تحلیل مسیر مشخص و توانایی مدل حاصل بین ابعاد کیفیت زندگی و ارزشهای میراث محیط طبیعی را سنجش می‌کند و همچنین، روابط پنهان بین آنها را در یک مدل واقعی از نمونۀ مطالعه‌شده (رودخانۀ زایندهرود شهر اصفهان) بیان می‌کند. براساس نتایج حاصل‌‌شده عدد استاندارد برای تحلیل بار عاملی روابط، 5/0 است. در سنجش بارهای عاملی، مؤلفه‌ها، نشانگرهای ابعاد کیفیت زندگی شهری و تعدادی از متغیرهای مشاهده‌پذیر (نشانگرها) بهدلیل پایین‌بودن بارهای عاملی برخی از سنجهها یا پایین‌بودن پایایی و روایی پرسشنامه حذف شدند و مدل نهایی به‌صورت شکل 10 حاصل شده است. خاطرههای فردی و گروهی (سنجه: حافظه و خاطرههای جمعی)، پیوند شهر با رودخانه (در‌دسترس‌بودن کناره‌های رود برای همگان و کاربری‌های مختلط کنارۀ رود)، پیوستگی در ادراک (پل‌های تاریخی جزئی درهم‌تنیده و کلیتی یکپارچه با رودخانه) (سنجه: یکپارچگی)، عامل مکان‌گزینی و شکل‌گیری و گسترش شهر (سنجه: هویت)، معماری پل‌های تاریخی (سنجه: زیباشناسی)، رفع نیازهای اجتماعی شهروندان، نشاط فرهنگی (پیکنیک، گردهمایی و اردوها و ...) (سنجه: تعاملات اجتماعی) و برند شهری (جاذبه و مقصد گردشگری) (سنجه: اقتصادی) در مدل عملیاتی حاصل از نتایج تحلیل عاملی تأییدی حذف شده‌اند. همچنین، نشانگر اقتصادی مسکن (مؤلفه: ارزش دارایی‌ها)، افزایش سلامت عمومی (مؤلفه: سلامت روانی)، هدایت آب و سیل (مؤلفه: زیرساخت‌ها و خدمات شهری) و عرض و عمق و ارتفاع بدنه‌های همجوار (مؤلفه: حریم رودخانه) در مدل عملیاتی حاصل از نتایج تحلیل عاملی تأییدی حذف شده‌اند. در گام بعد، میزان تأثیر ارزشهای میراثی (متغیر مستقل) باید بر ابعاد کیفیت زندگی (متغییر وابسته) سنجیده شود. معیار Q^2 (شاخص استون-گیسر)، میزان پیش‌بینی‌کنندگی مدل را برای ابعاد کیفیت زندگی (متغیرهای وابسته) نشان می‌دهد. مقادیر 02/0، 15/0 و 35/0 به‌ترتیب نشان‌دهندۀ پیش‌بینی ضعیف، متوسط و قوی سازه یا سازه‌های برون‌زای مربوط به آن است. معیار Q^2 با‌توجه به جدول 4 برای بیشتر متغیرهای وابسته (درون‌زا) بسیارقوی است و متغیرهای اجتماعی، اقتصادی، تاریخی، زیستمحیطی، سیاسی، مدیریتی و کالبدی (ابعاد کیفیت زندگی ساکنان پیرامون زایندهرود) در حد متوسط است؛ بنابراین مدل مفهومی پژوهش از‌لحاظ میزان پیش‌بینی تأیید میشود؛ بدین معنا که اگر در مدل، روابط بین سازه‌ها (ارزشهای میراث و ابعاد کیفیت زندگی) به‌درستی تعریف شده باشد، ارزشهای میراث و ابعاد کیفیت زندگی (سازه‌ها) تأثیر کافی بر یکدیگر می‌گذارند. نتایج معیار Q2 نشان داد که تأثیر ارزشهای میراث محیط طبیعی زایندهرود بر ابعاد کیفیت زندگی ساکنان پیرامونش در مدل مفهومی حاصل از تحلیل عاملی به‌درستی تأیید شده است. برای بررسی برازش کلی مدل از معیار SRMR (ریشۀ دوم مربعات باقیماندۀ استاندارد‌شده) استفاده‌شده که برای این مدل مقدار 099/0 گزارش شده است؛ بنابراین می‌توان برازندگی مدل با داده‌ها را نتیجه گرفت (مقدار کمتر از 1/0 نشان از کیفیت برازش کلی مدل دارد) که طبق جدول 5، ضرایب مسیر و سطح معناداری هریک از نشانگرهای ارزشهای میراثی رودخانۀ زایندهرود و ابعاد کیفیت زندگی معنادار هستند. نتیجهگیری | ||
| مراجع | ||
|
منابع
بمانیان، محمدرضا؛ رفیعیان، مجتبی؛ خالصی، محمدمهدی و بمانیان، رضا (1391). کاهش خطرپذیری شهر از بلایای طبیعی (زلزله) از‌طریق برنامهریزی کاربری زمین (مطالعۀ موردی: ناحیۀ 5 منطقۀ 3 تهران). مدیریت بحران، 1 (2)، 5-15.
پورسراجیان، محمود (1394). ارزشهای محلۀ تاریخی و معیارهای تغییر در آن ازنظر ساکنان. مجلۀ باغ نظر، 12 (35)، 39-52.
تقوایی، سیدحسن و مطهری راد‌مهری (1393). تحلیل منظر شهری تاریخی سلطانیه براساس توصیه‌نامۀ 2011 یونسکو (مطالعۀ موردی: محور حدفاصل گنبد سلطانیه تا مقبرۀ ملاحسن کاشی). فصلنامۀ مطالعات شهرهای ایرانی اسلامی، 5 (18)، 13-24.
صفدرنژاد، سید مجتبی؛ دانشپور، سیدعبد الهادی و بهزادفر، مصطفی (1400). تبیین عملکردی و شناسایی ارزشهای مکان‌های عمومی رودخانه‌محور از‌منظر طراحی شهری. فصلنامۀ مطالعات شهری، 10 (38)، 31-48.
عباس‌زاده، مظفر؛ محمدمرادی، اصغر و سلطان احمدی، الناز (1394). نقش ارزشهای میراث معماری و شهری در توسعۀ گردشگری فرهنگی (مطالعۀ موردی: بافت تاریخی ارومیه). فصلنامۀ مطالعات شهری، 4 (14)، 77-90.
عبدی دانشپور، زهره؛ فلاحی، علیرضا و مرادی، داریوش (1394). سنجش امکان‌پذیری بهکارگیری سیستم گزارش‌دهی کیفیت زندگی در برنامهریزی شهری. فصلنامۀ علمی و پژوهشی برنامهریزی فضایی، 17 (2)، 25-54.
قاسم‌زاده، بهنام؛ پژوهان، موسی؛ حاتمی‌نژاد، حسین و سجادزاده، حسن (1393). تأثیر خشکسالی زایندهرود در تعاملات اجتماعی و فضاهای جمعی اصفهان. محیط‌شناسی، 40 (2)، 481-498.
متقی، طاهره (1387). برنامهریزی حفاظت از میراث فرهنگی با هدف تحلیل اثرات متقابل میراث فرهنگی و محیط شهری پیرامون. زهره عبدی دانشپور، گروه برنامهریزی شهری و منطقهای، دانشگاه شهید بهشتی.
منصوری، سیدامیر و حبیبی، امین (1389). تبیین و ارزیابی مؤلفههای مؤثر بر ارتقای نقش منظر در پایداری محیط: بررسی موردی رودخانۀ خشک شیراز. باغ نظر، 7 (15)، 63-78.
موسی‌زاده، حسین؛ ایزساک، ایوا و حسینی امینی، حسن (1397). تحلیل نقش رودخانه‌ها بر امنیت مناطق مرزی با رویکرد پدافند غیرعامل یک مطالعة موردی در استان خراسان شمالی، ایران. همایش گردشگری و توسعة پایدار، سیزدهمین کنگرة انجمن جغرافیایی ایران، سازمان جغرافیایی ایران، تهران.
نژاد ابراهیمی سردرود، احد؛ پورجعفر، محمدرضا؛ انصاری، مجتبی و حناچی، پیروز (1392). ارزش و ارتباط آن با رویکرد مداخله در آثار فرهنگی-تاریخی. نشریۀ مرمت و معماری ایران، 3 (6)، 79-98.
شهرداری اصفهان (1390). برنامۀ راهبردی 1390. معاونت برنامهریزی و پژوهش، شهرداری اصفهان.
شهرداری اصفهان (1395). برنامۀ اصفهان 1400. معاونت برنامهریزی شهرداری اصفهان، شهرداری اصفهان.
شورای راهبری برنامۀ جامع شهر اصفهان (1400). گزارش مرحلۀ اول برنامۀ جامع شهر اصفهان با رویکرد نوین (همراه با بیانیۀ چشم‌انداز اصفهان 1410).
References
Abbaszadeh, M., Mohammad Moradi, A., & Soltanahmadi, E. (2015). The role of architectural and urban heritage values in cultural tourism development (Case study: The historical fabric of Urmia). Quarterly Journal of Urban Studies, 4(14), 77-90 [in Persian].
Abdi Daneshpour, Z., Fallahi, A., & Moradi, D. (2015). Application of quality of life reporting system in urban planning of Isfahan. Journal of Spatial Planning, 5(2), 25-54 [in Persian].
Åberg, E. U., & Tapsell, S. (2013). Revisiting the river skerne: The long-term social benefits of river rehabilitation. Journal of Landscape and Urban Planning, 113, 94-103.
Alam, K. (2011). Public attitudes toward restoration of impaired river ecosystems: Does residents’ attachment to place matter?. Journal of Urban Ecosystems, 14, 635–653. doi:10.1007/s11252-011-0176-5.
Angriani, P., Ruja, I., & Bachri, S. (2018). River management: The importance of the roles of the public sector and community in river preservation in Banjarmasin (A case study of the Kuin River, Banjarmasin, South Kalimantan–Indonesia). Journal of Sustainable Cities and Society, 43, 11-20.
Anonymous (2010). Guidance on the proparation of retrospective statement of outstanding universal value for world heritage properties. (n.p).
Avrami, E. (2000). Values and heritage conservation. Conservation: The Getty Conservation Institute Newsletter, 15(2), 18-21.
Bandarin, F., & Van Oers, R. (2012). The historic urban landscape: Managing heritage in an urban century. John Wiley & Sons.
Brambilla, M., Michelangeli, A., & Peluso, E. (2013). Equity in the city: On measuring urban (ine) quality of life. Journal of Urban Studies, 50(16), 3205-3224.
Carter, R., & Bramley, R. (2002). Defining heritage values and significance for improved resource management: An application to Australian tourism. International Journal of Heritage Studies, 8(3), 175-199.
Concil of Europe (1985). Convention for the protection of the architectural heritage of Europe. Available at: http://www.convention.coe.int/Treaty/en/Treaties/-Html/ 121.htm. (Retrieved July 2013).
De la Torre, M. (2002). Assessing the values of cultural heritage. Getty Conservation Institute.
Ebrahimzadeh, I., Shahraki, A. A., Shahnaz, A .A., & Myandoab, A. M. (2016). Progressing urban development and life quality simultaneously. Journal of City, Culture and Society, 7(3), 186-193.
English Heritage Institute (2008). Conservation principles: Policies and guidance for the sustainable management of historic environment. London.
Evans, G. (2005). Measure for measure: Evaluating the evidence of culture's contribution to regeneration. Journal of Urban Studies, 42(5-6), 959-983.
Feilden, B. (2003). Conservation historic building. Third Edition. Oxford: Architectural Press.
Friedman, M. (1997). Improving the quality of life: A holistic scientific strategy. London: Westport, Pergamon.
Ghasemzadeh, B., Pazhuhan, M., Hataminejad, H., & Sajjadzadeh, H. (2014). Impact of ZayandehRud drought on social interactions and populated spaces in Isfahan city. Journal of Environmental Studies, 40(2), 481-498 [in Persian].
Ginzarly, M., & Teller, J. (2016). Heritage conservation in river corridor cities. The case of Tripoli, Lebanon. In International Seminar on Urban Form (ISUF 2016). (n.p).
Graham, B. (2002). Heritage as Knowledge: Capital or culture?. Journal of Urban Studies, 39(5-6), 1003–1017. doi:10.1080/0042098022012842 6.
Guzman, P., Pereira Roders, A., & Colenbrander, B. (2014). Bridging the gap between urban development and cultural heritage protection. Paper Presented at the IAIA14 Conference Proceedings. (n.p).
Guzman, P., Pereira Roders, A. R., & Colenbrander, B. (2018). Impacts of common urban development factors on cultural conservation in world heritage cities: An indicators-based analysis. Sustainability, 10(3), 853.
Hermida, M. A., Cabrera-Jara, N., Osorio, P., & Cabrera, S. (2019). Methodology for the assessment of connectivity and comfort of urban rivers. Cities, 95, 102376. doi:doi.org/10.1016/j.cities.2019.06.007.
ICOMOS (2003). Towards a declaration on intangible heritage and sites. Kimberley.pdf
ICOMOS (2011). The Valletta principles for the safeguarding and management of historic cities, towns and urban area. Available at: http://www.icomos.org/index.php/en/charters-and-texts (accessed on: May, 2015).
ICOMOS. (2013). Statement of Amsterdam on Water and Heritage. ICOMOS Netherlands conference “Protecting deltas: heritage helps!”. The Netherlands (23-28, September 2013)
ICOMOS (2014). The florence declaration on heritage and landscape as human values. Available at: http://www.icomos.org/index.php/en/charters-and-texts (accessed on: May2015).
ICOMOS. (2019). Statement of significance for water as cultural heritage. (n.p).
Isfahan Comprehensive Program Steering Council (2021). Report of the first phase of Isfahan comprehensive plan with a new approach (with Isfahan vision statement 2031). Isfahan [in Persian].
Isfahan Municipality (2011). Strategic plan of 2011. Isfahan: Isfahan Municipality [in Persian].
Isfahan Municipality (2016). Isfahan program 2021. Isfahan: Isfahan Municipality Planning Deputy [in Persian].
Jigyasu, R. (2016). Reducing disaster risks to urban cultural heritage: Global challenges and opportunities. Journal of Heritage Management, 1(1), 59-67.
Jokilehto, J. (2005). Definition of cultural heritage: References to documents in history. ICCROM Working Group ‘Heritage and Society, 4(8).
Marans, R. W. (2012). Quality of urban life studies: An overview and implications for environment-behaviour research. Asia Pacific International Conference on Environment-Behaviour Studies. Salamis Bay Conti Resort Hotel, Famagusta, North Cyprus, 7-9 December 2011.
Marans, R. W. (2015). Quality of urban life & environmental sustainability studies: Future linkage opportunities. Habitat International, 45, 47-52. doi:10.1016/j.habitatint.2014.06.019
Marmion, M. M. (2012). Understanding heritage: Multiple meanings and values. PhD Thesis. Bournemouth University.
Mohamad Mostafa, A. (2012). Quality of life indicators in value urban areas: Kasr Elnile Street in Cairo. ASEAN Conference on Environment-Behaviour Studies. Bangkok, Thailand, 16-18 July 2012, pp. 254-270.
Motaghi, T. (2008). Cultural heritage protection planning with the aim of analyzing the mutual effects of cultural heritage and the surrounding urban environment. MA Thesis Shahid Beheshti University [in Persian].
Nejadebrahimi, A., Pourjafar M. R., Ansari, M., & Hanachi, P. (2013). Value and its relation with intervention approach in historical & cultural relics. Journal of Conservation and Architecture in Iran, 3(6), 79-98 [in Persian].
Othman, A. R., & Abdul Majid, N. H. (2015). Urban river and its heritage value: A river of life at Precinct 7, Kuala Lumpur. 6 th Asia-Pacific International Conference on Environment-Behaviour Studies. Barcelona: Barcelona School of Architecture (ETSAB), pp. 1-10.
Pacione, M. (2003). Urban environmental quality and human wellbeing: A social geographical perspective. Journal of Landscape and Urban Planning, 65(1-2), 19-30.
Poursarrajian, M. (2015). Values of historical neighborhood and criteria of change according to residents. Bagh-e Nazar, 12(35), 39-52 [in Persian].
Procopiuck, M., & Rosa, A. (2015). Evaluation of communities’ perception on public policies, urban rivers functions, and qualities: The Belém River case in Curitiba. Journal of Urban Water, 12(7), 597-605. doi:10.1080/1573062X.2015.1024690.
Randall, M. (2002). Assessing values in conservation planning: Methodological issues and choices, assessing the values of cultural heritage (research report). Los Angeles: The Getty Conservation Institute.
Rezazadeh Ardebili, M., Rezazadeh Ardebili, R., & Moradi, M. (2019). Recognizing the values of Kashan historic urban context for achieving appropriate regeneration (Case study: Sarpelleh passageway). Heritage, 2(2), 1390-1403.
Safdarnejad, S. M., Daneshpour, S. A., & Behzadfar, M. (2021). Functional explanation and identification of values of river-centered public places from the perspective of urban design. Quarterly Journal of Urban Studies, 10(38), 31-48 [in Persian].
Shafaghat, A., Ghasemi, M. M., Keyvanfar, A., Lamit, H., & Ferwati, M. S. (2017). Sustainable riverscape preservation strategy framework using goal-oriented method: Case of historical heritage cities in Malaysia. International Journal of Sustainable Built Environment, 6(1), 143-159.
Swensen, G., & Jerpåsen, G. B. (2008). Cultural heritage in suburban landscape planning: A case study in Southern Norway. Journal of Landscape and Urban Planning, 87(4), 289-300.
Taghvaei, S, H., & Matahari Rad, M. (2014). Analysis of urban historical landscape of Sultaniyeh based on the 2011 UNESCO Recommendation (A case study: The distance between Sultaniyeh Dome to Mola Hassan Kashi Tomb). Journal of Studies on Iranian Islamic City, (18), 13-24 [in Persian].
The Burra Charter (1999-2002). The Australia ICOMOS charter for places of cultural significance. Kyle: Peter Marquis.
Tweed, C., & Sutherland, M. (2007). Built cultural heritage and sustainable urban development. Journal of Landscape and Urban Planning, 83(1) 62–69. doi:10.1016/j.landurbplan.2007.05.008.
UNESCO Convention Text (1972). Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage. [online] [accessed 19 August 2015]. Available at: http://whc.unesco.org/archive/convention-en.pdf.
UNESCO (2005). Vienna memorandum on world heritage and contemporary architecture–managing the historic urban landscape. Paris: World Heritage Centre. Available at: <http://whc.unesco.org/en/activities/48>.
UNESCO Operational Guidelines (2013). Operational Guidelines for the Implementations of the World Heritage Center WHC. 13/01 [online] [accessed 19 August 2015]. Available at: http://whc.unesco.org/en/guidelines.
United Nations Education (2018). Culture for the 2030 agenda. Paris.
Wantzen, K. M., Ballouche, A., Longuet, I., Bao, I., Bocoum, H., Cisse, L., … & Zalewski, M. (2016). River culture: An eco-social approach to mitigate the biological and cultural diversity crisis in riverscapes. Journal of Ecohydrology & Hydrobiology, 16(1), 7-18. doi:doi.org/10.1016/j.ecohyd.2015.12.003.
Zeayter, H., & Mansour, A. M. H. (2017). Heritage conservation ideologies analysis–Historic urban Landscape approach for a Mediterranean historic city case study. HBRC Journal, 14(3), 345-356. doi:10.1016/j.hbrcj.2017.06.001.
Websites
https://www.icomos.org/fr/themes-dactualite/18-avril-journee-internationale-des-monuments-et-des-sites/90553-18-avril-futurs-divers | ||
|
آمار تعداد مشاهده مقاله: 754 تعداد دریافت فایل اصل مقاله: 329 |
||